6. „Błagam cię, nie plącz się w to…”

  Miesiąc po pogrzebie Zuzy śledztwo stało w miejscu. Dominik zapadł się pod ziemię. Nikt go nie widział, nikt o nim nie słyszał. Zaczynała mnie wkurzać ta bezsilność policji. Mogliby ruszyć tyłki i coś zrobić. Ja swój ruszyłam i po piątkowych zajęciach udałam do Opery. Nie miałam wielkich nadziei, że się tam czegoś dowiem, ale postanowiłam spróbować.

   Hubert jak zawsze stoi za barem, więc od razu tam podbijam. Krótko się z nim witam, a on podaje mi ulubionego drinka.

   - Możemy porozmawiać? – pytam, sącząc alkohol. Hubert porusza się jakoś tak niespokojnie, ale po chwili kiwa głową.

   - Poczekaj, muszę na chwilę iść na zaplecze i zaraz pogadamy.

   Kiedy Majewski znika zaczynam rozglądać się po Operze. Nie ma dużego ruchu. Przy jednym ze stolików zauważam grupkę mężczyzn. Jeden z nich wydaje mi się znajomy. Zabieram swojego drinka i ruszam w tamtym kierunku.

   - Mogę się przysiąść? – pytam po angielsku. Mężczyźni, mimo, że śmieją się dość głośno zwracają na mnie uwagę. A najważniejsze zwraca ten jeden. Nie mylę się. To Adrian, mój wybawca z tamtej pamiętnej nocy siedzi razem z kolegami nad kuflem piwa.

   - O, cześć! – wita mnie radośnie. Jego koledzy zaczynają bezczelnie mnie oceniać. Trudno, jakoś to wytrzymam – Jasne, siadaj – dodaje, więc zajmuję miejsce obok niego. A ci jego koledzy zaczynają pogwizdywać. No ładnie.

   - Adi, może przedstawisz nam swoją uroczą koleżankę? – pyta jeden z nich, z niby niewinną miną, ale jego oczy złośliwie się śmieją.

   - To Oliwia, poznaliśmy się jakiś czas temu w tym klubie.

   Jego koledzy znów zaczynają gwizdać, ale ich ignoruję. Adrian też był tego dnia w klubie. Każda osoba, która mogła coś wiedzieć, była teraz na wagę złota. Mimo, że szanse, aby akurat on coś wiedział były nikłe. Postanawiam spróbować.

   - Mogę cię o coś spytać? – staram się ignorować ten rechot jego kolegów, ale jest cholernie irytujący. Do tego jeden z nich wyrywa się, że jak chce zapytać, czy Adi ma żonę, to niestety musi mnie zmartwi, ale ma. Kurczę, jakbym sama na to nie wpadła.

   Adrian też zaśmiewając się kiwa głową zachęcając mnie do pytania, a ja wyjmuję z torebki zdjęcie Zuzy. Właściwie niewiele się spodziewam po rozmowie z Adrianem, ale łapię się każdego tropu.

   - Czy tego dnia kiedy się pierwszy raz spotkaliśmy, widziałeś tu w klubie tą dziewczynę? – pytam, podsuwając mu zdjęcie. Bierze je i przygląda się uważnie. Spodziewam się, że zaprzeczy, powie, że było za dużo ludzi, ale ku mojemu zaskoczeniu kiwa głową.

   - Widziałem ją, ale nie w klubie tylko na zewnątrz.

   - Była sama? – dopytuję od razu, wiercąc się niecierpliwie na krześle.

   - Nie – Adrian marszczy czoło – Była z jakimś chłopakiem.

   - I co robili?

   - Chyba się kłócili – odpowiada, a ja wstrzymuję oddech – Zresztą nie wiem, bo nie znam polskiego. Ale ta dziewczyna wyglądała na wściekłą.

   - A jak wyglądał ten chłopak? – to co mówił Adrian daje mi pewien obraz sytuacji. Zuza pokłóciła się o coś z Dominikiem, ten się wkurzył, a potem to już wiadomo.

   - No.... To chyba był ten barman… No ten co dzisiaj jest…

   Patrzę na niego totalnie zaskoczona. Hubert kłócił się z Zuzą? I nic mi nie powiedział?  Nie to niemożliwe, Adrian pewnie nie pamięta dokładnie, przecież minęło już trochę czasu….

   - Jesteś całkowicie pewny?

   - Jestem – potwierdza – Stali tuż przy wejściu, a ja wyszedłem na chwilę, żeby zadzwonić. Dokładnie ich widziałem.

   Nie mam pojęcia co o tym myśleć.  Muszę to w spokoju przemyśleć i poukładać.

   - Widziałeś ich jeszcze potem?

   Kręci przecząco głową. Zabieram zdjęcie ze stolika i chowam do torebki.

   - A wiesz może, która była wtedy godzina? Tak w przybliżeniu…

   - Chyba było gdzieś tak po 22… Wiem, że to było po tym jak się spotkaliśmy – mówi zamyślony.

   - Bardzo mi pomogłeś, dziękuję – uśmiecham się lekko, chociaż wcale mi nie jest do śmiechu, a on odpowiada mi tym samym.

   - Nie ma za co.

   - To w takim razie ja już pójdę, nie będę wam przeszkadzać…

   Koledzy Adriana nie chcą o tym słyszeć. Zaczynają rzucać jakimiś świńskimi dowcipami i opowiadać durne historie. Nie na rękę jest mi ich towarzystwo, zwłaszcza, że musiałam przemyśleć informacje jakie dostałam od Adriana. W końcu pod jakimś głupim pretekstem żegnam tą „wesołą” kompanię i  czekam na pojawienie się Huberta. Majewski wraca z zaplecza. Podchodzi do mnie, ale minę ma jakąś dziwną. Jakby już się domyślał, że wiem, o tum, że ma przede mną tajemnice.

   - Słuchaj, musze cię o coś zapytać – mówię, starając się zachować spokój i naturalność. Nie mogę okazać zdenerwowania. Hubert musiał mieć swoje powody, żeby nie powiedzieć mi o swojej prawdopodobnie ostatniej rozmowie z Zuzą. Daltego muszę być delikatna, by wyciągnąć coś z niego.

   - Wiem, że tego dnia… no, rozmawiałeś z Zuzą. Powiesz mi o czym?

   Patrzy na mnie, jakby z lekkim strachem. Nie powiem, trochę mnie to dziwi mnie to.

   - Skąd o tym wiesz?

   - Wiem i już – odpowiadam mu niecierpliwie – Hubert, proszę powiedz mi czego dotyczyła ta rozmowa – patrzę na niego błagalnym wzrokiem.

   - Oliwia, proszę cię nie mieszaj się w to – szepcze, rozglądając się na boki. Hubert wyraźnie się czegoś boi. I jest to dziwne, bo Majewski należy raczej do ludzi odważnych.

   - Zuza była w coś zamieszana? – pytam od razu, a on posyła mi przerażone spojrzenie. Czyli była. Ta sprawa robi się coraz bardziej zawiła.

   - Błagam cię, nie plącz się w to… Nawet nie wiesz, co może ci grozić, jeśli zaczniesz węszyć…

   Teraz to ja posyłam mu przerażone spojrzenie. Za moimi plecami działy się rzeczy, o których Hubert boi się mówić.  A Zuza prawdopodobnie coś o tym wiedziała.

   - Powiesz mi co wiesz, czy nie? – pytam ostro.

   Hubert wygląda jak zbity pies.

   - Oliwia, nie mogę…

   - Dobrze – mówię chłodno, rzucając mu zapłatę za mojego drinka. A potem szybko opuszczam Operę.

 

Muszę to wszystko jakoś poukładać, a park wydaje mi się najbardziej odpowiednim miejscem na rozmyślania. Mimo, że jest okropnie zimno i już się ściemniło. Nogi same prowadzą mnie w miejsce, gdzie jeszcze nie tak dawno siedziałam z Paulem, a potem wszystko tak nagle się zmieniło. Starając się nie patrzeć na te okropne krzaki przysiadam na ławce. Wokół jest tak cicho, że aż uszy bolą. Jestem sama. Tylko ja i moje myśli.

   Hubert coś przede mną ukrywa. Zuza też miała tajemnice. Widać nie zasłużyłam na ich zaufanie. I na zaufanie Zuzy już nigdy nie będzie dane mi zasłużyć…

   Ze złością uderzam w drewnianą ławkę na której siedzę, a potem masuję pulsującą  z bólu dłoń. Majewski musi powiedzieć mi prawdę. Mi i policji. Chociaż Kostecki chyba już dał sobie spokój z tą sprawą. Inaczej coś by ruszyło, a tak…

   Do tej pory myślałam, że Zuza stała się ofiarą jakiego maniaka czy innego psychola, ale po dzisiejszych rewelacjach już sama nie wiem co myśleć. Hubert się czegoś boi, a Zuza była ewidentnie w coś zamieszana. Jej śmierć nie była przypadkowa. No i pozostawał jeszcze Dominik. I jego rola w tej całej zawiłej sprawie.

   Muszę to jakoś logicznie uporządkować, wiec  grzebię w torebce w poszukiwaniu długopisu i notesu, żeby zrobić jakieś rozsądne notatki. Zapisane myśli łatwiej ogarnąć. I w tym momencie nie wiadomo czemu czuję jak po plecach przebiega mi nieprzyjemny dreszcz.

   Pod wpływem wiatru zaczynają szumieć liście. A po chwili dociera do mnie odgłos kroków. Nieruchomieję, nasłuchując.

   Rozlega się przerażający śmiech. Jest to coś tak strasznego, że ma moment serce mi zamiera. Patrzę w kierunku skąd dochodzi, jednocześnie bojąc się tego co zobaczę.

   Z ciemności wyłaniają się sylwetki dwóch ludzi. A dokładniej dwóch mężczyzn.

   Moje serce ponownie zaczyna pracować, ale jego rytm był mocno przyśpieszony. W krwi zaczyna pojawiać się duża dawka adrenaliny. Siedzę na tej ławce, jakby ktoś mnie do niej przyspawał, a zesztywniałe ciało nie chce posłuchać rozumu.

   Za późno orientuję się w jak parszywym jestem położeniu. Mężczyzn jest dwóch, a ja sama. A wokół nas tylko drzewa i krzaki. W tym przepadku ich sprzymierzeńcy.

   Zrywam się z ławki i robię to tak gwałtownie, że zwracają na mnie uwagę. Zresztą są tak blisko, że musieli mnie zauważyć. Biegnę co sił, ale oni są szybsi. Przebiega ledwie parę metrów. Łapią mnie.

   - A komu to się tak śpieszy? – pyta jeden. Trzyma mnie, więc nie widzę jego twarzy. Drugi śmieje się szyderczo. Jego śmiech rozbrzmiewa po całym parku i ma wrażenie, jakby drzewa mu wtórowały. Ze strachu nie mogę poruszyć żadną częścią ciała.

   - Takie śliczne dziewczynki nie powinny same spacerować po parku o tak późnej porze, to niebezpieczne…

   - Puszczajcie mnie – wyrywa mi się, a tamci ponownie zaczynają się śmiać. Muszę coś zrobić, inaczej nie mam szans wyjść z tej sytuacji cało. W mojej głowie pojawia się obraz Zuzy. Jeżeli ja jej nie pomszczę, to nikt inny tego nie zrobi. Policja po pewnym czasie umorzy śledztwo. A ktoś musi odpowiedzieć za jej krzywdę.

   Moi oprawcy śmieją się jak opętani i przychodzi mi na myśl, że są naćpani. Normalnie nie zachowywaliby się tak. Dodatkowo przez ten śmiech uścisk staje się luźniejszy. Może to moja szansa…

   Zbieram w sobie całą odwagę i szarpię. Ku mojemu zdziwieniu robię to na tyle mocno, że koleś się przewraca. Nie mogę jednak długo cieszyć się z sukcesu, bo jest jeszcze ten drugi.

   - Ty mała suko… - syczy, zbliżając się do mnie. Jak szalona rzucam się do ucieczki.

   Moją jedyną szansą jest wydostanie się z parku. Gnam jak głupia, nie obracając się za siebie. Kiedy widzę już światła samochodów, postanawiam jednak zobaczyć jak duże jest zagrożenie. Dysząc ciężko odwracam się. Nikogo za mną nie ma. Jednak na ulgę pozwalam sobie dopiero kiedy idę już chodnikiem i mijają mnie samochody i pojedynczy przechodnie. Potwornie zmęczona i nadal mocno przerażona całą sytuacją udaję się do najbliższego bezpiecznego miejsca.

 

Pod blok Paula docieram już po pięciu minutach. Nie bawię się w żadne dzwonienie domofonem, tylko szybko wystukuję kod, który podał mi przyjaciel. Rozlega się charakterystyczny dźwięk i mocnym szarpnięciem otwieram drzwi. Idąc schodami dwa razy oddycham głęboko. Tu mi już nic nie grozi. Tu jestem bezpieczna.

   Właściwie gdyby nie Amerykanin razem z życiem Zuzy skończyłoby się moje życie. A on po prosu był. Czasem mnie irytował, czasem pocieszał. Pojawiał się z tym swoim głupim uśmieszkiem sprawiając, że na mojej twarzy też pojawiał się uśmiech. Kiedy tylko mógł zabierał na spacery albo kupował wielką torbę popcornu i odpalał jakiś film w komputerze. Nie starał się zastąpić mi Zuzy, ale choć odrobinę wypełnić pustkę jaka po niej została. Nawet nie wiem kiedy stał mi się kimś bliskim…

   Dość sprawnie pokonuję schody i napastliwie naciskam dzwonek. Drzwi jeszcze nie otwierając się do końca, a ja już zaczynam nawijać.

   - Boże, Paul, jak dobrze, że jesteś, myślałam, że już pomnie, to… - urywam, widząc Amerykanin. Jest bez koszulki i z miną jakby ducha zobaczył.

   - Mogę wejść? – pytam, choć nigdy nie musiałam o to pytać. Jego mieszkanie zawsze stało dla mnie otworem i nie raz stawało się miejscem, gdzie odnajdywałam spokój po wizycie na cmentarzu. Teraz Paul wydaje się nieco zmieszany moim pojawianiem się pod drzwiami jego mieszkania.

   - Właściwie, to… - nie kończy zdania, bo zza jego pleców dobiega inny głos. Kobiecy głos.

   Robię duże oczy, a on patrzy w podłogę. Po chwili obok niego materializuje się postać kobiety.

   Głośno wciągam powietrze, a potem bez słowa zbiegam ze schodów, ignorując jego wołanie. Po chwili znów idę rzeszowską ulicą, gdzie za każdym zakrętem może czaić się niebezpieczeństwo.   

 

***

Lepiej nie będę wypowiadać się na temat tego powyżej, bo mam wrażenie, że za każdym razem jest coraz gorzej. Nie wiem, może to przez brak ligowych rozgrywek... Już odliczam dni do Serbii.

Ziomek w Zenicie! Dumna jestem z niego, chociaż za dużo to go sobie nie pooglądam (jeśli w ogóle). O Winiarze to już nawet nie wspominam. Ale że Jarski w Gdańsku... No nie wiem.

Cały niedzielny wieczór śmiałam się z Raphaela i jego bolącego palca. A De Cecco długo będzie się śniła ta przechodząca piłka.

Trochę się rozpisałam. W każdym razie nie zwracaj uwagi na błędy, który pewnie jest masa, no i twórz to swoje dzieło.

Buziaki.

 

P.S. Witam nową czytelniczkę. Miło mi, że to opowiadanie przypadło ci do gustu. Pozdrawiam.