17. "Pozory mylą" część I

    Ciemność jaka panuje w tym ponurym pomieszczeniu jest przytłaczająca. Nie mam pojęcia ile czasu już tu siedzę, bo zabrali mi telefon. Nawet nie wiem kim są.

Jest mi okropnie zimno, a ze zdenerwowania cała trzęsę się w środku. Ostrzeżenia Huberta okazały się trafne. Teraz przyszła kolej na mnie.

Szkoda tylko, że nie będę miała okazji porozmawiać z najbliższymi ten ostatni raz. Żałuję, że nie dane mi będzie poznać prawdy o mojej rodzinie, o Zuzie, Hubercie, Paulu. Na ich wspomnienie mam ochotę się rozpłakać, ale coś mi mówi, że to nie pora na użalanie się nad sobą.

Trochę to jednak przykre, że odejdę taka nieświadoma tego co dzieje się wokół mnie. I nie pożegnam się z najbliższymi.

Do pomieszczenia wpada trochę światła, kiedy otwierają się drzwi. Moje oczy, oswojone z ciemnością, nie mogą wyłapać szczegółów w wyglądzie człowieka, który podchodzi do mnie i bez słowa stawia na nogi.

- Idziemy.

Chłodna obojętność w jego głosie sprawia, że moje ciało sztywnieje, a w ustach czuję jakiś dziwny posmak. To nie może się tak skończyć, nie teraz. Muszę wyjaśnić jeszcze wiele spraw.

- Gdzie jestem?

- Zaraz się przekonasz.

Mężczyzna prowadzi mnie wąskim korytarzem, do pomieszczenia na jego końcu. Rozglądam się dookoła, ale to miejsce nic mi nie mówi. Twarz mężczyzny też jest mi nieznana i właściwie niczym się nie wyróżnia. Nie jest ani piękna, ani brzydka. Właściwie jest nijaka. I nie pasuje mi do twarzy mordercy. Ale przecież pozory mylą.

- Wejdź.

Otwiera przede mną drzwi, a ja z trudem przełykam ślinę. Nogi mam jak z ołowiu i niepewnie stawiam pierwszy krok. Zniecierpliwiony mężczyzna popycha mnie, więc niemalże wpadam do pomieszczenia. Pierwsze co odczuwam to dym tytoniowy, który drażni moje nozdrza.

- Podejdź Oliwia, nie masz się czego bać.

Postać, która siedzi za biurkiem nakazuje gestem dłoni bym podeszła bliżej. Nie mam żadnych szans na ucieczkę, ale póki jeszcze żyję muszę dowiedzieć się jak najwięcej.

- Kim jesteś? I skąd znasz moje imię?

Dostrzegam na twarzy nieznajomego cień cynicznego uśmiechu. Ponawia gest dłonią, ale ja nie ruszam się z miejsca.

- Czego ode mnie chcesz?

- Oliwia, Oliwia – cmoka z niezadowoleniem i gasi papierosa w szklanej popielniczce, która stoi na dużym, mosiężnym biurku – Czy nie mówi się, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? A ty chyba nie chciałabyś tam trafić, prawda?

Nie znam zasad jego gry. Nie wiem w jakim celu jego ludzie wciągnęli mnie do samochodu, a potem przywieźli w to dziwne miejsce. Nie wiem dlaczego jeszcze się mnie nie pozbyli, tak jak zrobili to z Zuzą i Dominikiem. Mogę jedynie dziękować Bogu, że jeszcze żyję.

- Kim jesteś?

Pełna determinacji ponawiam moje pytanie, co sprawia, że mężczyzna wstaje, a ja mogę dokładniej przyjrzeć się jego twarzy. I dociera do mnie, że już go widziałam. Ostatnio w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

- To pan?

Właściciel Opery i pracodawca Huberta uśmiecha się nikle. Czy to możliwe, żeby to on był odpowiedzialny za śmierć mojej przyjaciółki? Jaki miałby motyw? Czy to on jest tym człowiekiem przed którym musiał uciekać ojciec?

- Oliwio, podejdź i usiądź. Nie będziemy tak rozmawiać.

Nie mam wyjścia. Stawiam te kilka kroków i padam na krzesło. On ponownie zajmuje swoje miejsce i wtedy dopiero dostrzegam, że obok popielniczki na biurku leży jeszcze broń. Wpatruję się w nią jak zahipnotyzowana, co nie umyka jego uwadze.

- To tylko po to by nadać całej sytuacji większą powagę – rzuca niedbale i odsuwa pistolet na bok. Nie mogę przestać patrzeć na ten śmiercionośny przedmiot, a z moich ust samoczynnie wyrywają się słowa.

- Zabijesz mnie?

Właściciel Opery zaczyna się szczerze śmiać, a ja czuję się kompletnie sparaliżowana całą sytuacją. Wnętrzności mam poskręcane aż do bólu.

- Nie zaprosiłem cię tu, po to, żeby cię zabić.

Pewnie gdybym się tak nie bała, to prychnęłabym na jego słowa. Ale nie było mi do śmiechu. Nie miałam żadnej gwarancji, że nic mi nie zrobi.

- Więc po co?

Jego wzrok dokładnie zbadał każdy centymetr mojej twarzy. Jeżeli to miało sprawić, że poczuję się jeszcze gorzej, to udało mu się.

- Jesteś tu ze względu na twojego ojca. Dzięki tobie Jerzy na pewno się tu pojawi.

Więc to one jest tym człowiekiem, którego tak boi się ojciec. I to on jest odpowiedzialny za śmierć mojej przyjaciółki.

Strach momentalnie mnie opuszcza. W moich żyłach płynie już tylko nienawiść do tego człowieka. I zupełnie nie obchodzi mnie to co może się za chwilę stać.

- Zabiłeś Zuzę!

Zrywam się z krzesła i dysze ciężko ze złości. Mężczyzna przypatruje mi się ze spokojem i uwagą, jakby badał moje zachowanie. Mam ochotę uderzyć go, zadać mu ból, sprawić, by poczuł to co ja w momencie gdy znalazłam martwą Zuzę.

- Oliwia uspokój się i usiądź. Nie zabiłem twojej przyjaciółki.

- Kłamiesz! Chciałeś zemścić się na jej matce!

Mężczyzna podchodzi do mnie i stanowczym ruchem usadza z powrotem na krześle. Dygocę na całym ciele, ale nie ze strachu, tylko ze złości.

- Jak sama powiedziałaś chciałem zemścić się na Jolancie, nie na jej biednej córce.

- Przestań! Wiem, że to ty! A teraz jeszcze zabiłeś Dominika!

Właściciel Opery mruży oczy, a jej twarz wykrzywia bolesny grymas.

- Czy wiesz dlaczego ten chłopak musiał zginąć?

Zaskoczona kręcę przecząco głową. Nie mam pojęcia dlaczego Dominik nie żyje.

- Bo zabił mojego syna. Razem z twoim przyjacielem Hubertem Majewskim.

Na moment tracę zdolność oddychania. To nie może być prawda… Nie, to nie może być prawda!

- To kłamstwo!

- To nie kłamstwo. A myślisz, że kto cię zaatakował kiedy śledziłaś Dominika? Twój przyjaciel. A wiesz czemu? Bo nie chciał, żebyś była świadkiem tego jak odbiera życie mojemu synowi.

W głowie zaczyna mi wirować od nadmiaru myśli, które to przeczą sobie, to zgadzają się ze sobą. Hubert był wtedy w parku. Tam, gdzie zginęło tych dwóch chłopaków.

- Przecież oni przedawkowali… Wiem to od policji.

Właściciel Opery przygląda mi się ze spokojem i dziwnym zainteresowaniem, choć jego oczy nadal groźnie błyszczą. A ja powoli tracę zaufanie do całego mojego życia.

- Tak, mój syn miał problemy z narkotykami. Z mojej winy. Ale twój przyjaciel wykorzystał to, by zrzucić z siebie podejrzenie.

- Nie wierzę… - kręcę głową, aż zaczynam odczuwać ból. Mój przyjaciel Hubert mordercą? Przecież to jakiś absurd. A ja już nie wiem, kto mówi prawdę, a kto jest kłamcą. Ten człowiek oskarża Huberta. Hubert z kolei rzucał podejrzenie na Paula. Tego jest już zbyt wiele.

- Dlaczego miał by to zrobić? Przecież Hubert nie byłby zdolny do czegoś takiego… To pewnie ten Dominik! To on go zmusił!    

Mężczyzna patrzy na mnie z wyraźną litością, jakby zrobiło mu się żal mojej pewności co do niewinności przyjaciela. Ale dopóki nie przedstawi mi dowodów na winę Huberta, nie uwierzę.

- Widzisz Oliwia, znaleźliśmy się w podobnej sytuacji. Oboje straciliśmy dwoje bliskich nam osób. I oboje szukamy zemsty, prawda?

Chciałam zaprzeczyć, że szukam sprawiedliwości, że chcę by morderca Zuzy zapłacił za swój czyn, ale czy to nie to samo co zemsta? Gdybym chciała sprawiedliwości to oddałabym sprawę w ręce policji i nie mieszała się do tego. Ale nie mogłam tego zrobić, bo nie zaznałabym spokoju, gdym sama nie wymierzyła kary temu zwyrodnialcowi.

- Obserwowałem cię. Widziałem jak próbujesz zrozumieć to co się stało. Jak błądzisz w swoich przypuszczeniach. A rozwiązanie tej przykrej zagadki było o wiele prostsze niż ci się wydawało.

- Czyli?

- To nie ja zabiłem twoją przyjaciółkę. Zrobił to twój przyjaciel. Hubert Majewski.  

***

Z dedykacją dla Jośka. Tak jak chciałaś.

Tak myślę, że jeszcze dwa razy i pożegnam się z Oliwią. Najwyższy czas wszystko powyjaśniać.

Mecz o wszystko szczypiorniaków, czyli emocje gwarantowane. A w sobotę to co lubię najbardziej. Resovia kontra Skra. Będzie się działo. 

Pewnie mnóstwo tu błędów, ale leniwa jestem i nie mam już siły ich sprawdzać (bo mam zakwasy po odśnieżaniu). Także przepraszam, jeśli takowe się pojawiły. 

Do następnego.